مقداری الکل را به مخلوط این دو بیفزایید. الکل به این دلیل که دارای عامل هیدروکربنی ناقطبی است، شکر را که آن هم عامل هیدروکربنی دارد، در خود حل می‌کند. ولی نمک که ماده‌ای یونی است در آن حل نمی‌شود. به این ترتیب با یک صافی می‌توان بلورهای نمک را جدا نمود. پس از مدتی هم الکل تبخیر می‌شود و دوباره بلورهای شکر به دست می‌آیند.

روش دوم:

روش تبلور است که بر اساس آن، هر ماده به دور هسته‌ای از جنس خودش متبلور می‌شود. برای جدا کردن شکر و نمک با این روش، مخلوط نمک و شکر را پس از انحلال در آب، گرم کنید و به صورت محلول اشباع درآورید. هم‌زمان دو نخ در محلول آویزان کنید که به یکی از نخها تکه‌ای سنگ نمک و به نخ دیگر تکه‌ای نبات بسته شده باشد. پس از مدتی، هر ماده به دور بلور همجنس خود جمع و متبلور می‌شود.

روش سوم:

شکر یک ترکیب مولکولی و نمک یک ترکیب یونی است و در آب حل می شوند .می توانید مخلوط را در آب حل كنید و آن را از ستونهای تبادلگر یونی که قادرند كاتیون ها و آنیون های موجود در آب را از آن جدا کنند، عبور دهید. در مسیر تبادلگر یونی، یونهای مثبت Na و یونهای منفی Cl از آب جدا می شود و شما در آن سو فقط محلول آب و شکر دارید و جدا كردن شکر از آب هم كار سختی نیست. جدا كردن یونهای کلر و سدیم هم با بازگردانی ستون تبادلگر اتفاق می افتد.

روش چهارم:

به علت تفاوت در وزن مولکولی شکر و نمک، میتوان از سانتریفیوژ، که بر اساس تفاوت در وزن مولکولی مواد را از هم جدا میکند، استفاده کرد.

روش پنجم:

به علت تفاوت در اندازه ی بلورهای نمک و شکر، میتوان از صافی هایی با اندازه ی روزنه های بسیار ریز نیز استفاده کرد البته به شرطی که اندازه ی بلور بزرگتر را بدانیم.

روش ششم:

!!!!!!!شکر و نمک را جلوی یک تعداد ی مورچه یا زنبور می ریزیم. آنها شکر را می برند و نمک برایمان باقی می ماند.

نویسنده:محمد مهدی کرد